Barefoot Gen rakontas la bombadon de Hiroŝimo laŭ la perspektivo de juna knabo, Gen, kaj lia familio. Sed la temoj de la libro (la fizika kaj psikologia damaĝo, kiujn ordinaraj homoj suferas pro militaj realaĵoj) sonas malvarmaj hodiaŭ. Gen kaj lia familio longe luktas sen multe da manĝaĵo, mono aŭ medikamento, sed malgraŭ malfacilaĵoj, ili provas konservi ŝajnon de normala vivo. La plenkreskuloj estas elĉerpitaj kaj preskaŭ malesperas; la infanoj prenas aviadilajn atakojn kaj malsaton pli-malpli trankvile. Nakazawa, Hiroŝima postvivanto, efike prezentas la streĉon vivi en ĉi tiu medio kaj montras kiel klopodoj resti optimismaj en malfacilaj cirkonstancoj foje manifestiĝas kiel mania, neracia humuro. La rakonto ofertas iom da optimismo: roluloj prezentas memoferojn pro najbaroj kaj amatoj (ekz. Kiam la graveda patrino de Gen malsaniĝas pro subnutrado, li kaj lia frato pozas kiel orfoj kaj rezultas sur la stratoj, ĵetante la monon super la muroj de sia hejmo por ke ili ne kaptiĝu). Sub ĉi tiu plenuma sinteno estas la profunda kulpo kaj senhelpeco de la gepatroj. Kiam la infanoj ekkrias ekstaze pro manĝaĵo, la gepatroj solviĝas en honto kaj malĝojo. La arto estas akre desegnita kaj esprimplena, kaj la rakonto havas tian naturan ritmon, ke ĝi facile enŝoviĝas en la familian vivon, igante la kataklismajn legantojn atendi ilin des pli realaj, intimaj kaj malfacile preneblaj. Malgraŭ sia terura naturo, ĉi tiu verko estas valorega por la lecionoj, kiujn ĝi ofertas pri historio, homaro kaj kompato.
