Bonvenon al la veka koŝmaro de Momoko. Aferoj estis aranĝitaj. Ili estis! Oni supozis, ke ŝi iris al normala lernejo, faris normalajn amikojn kaj feliĉe normalan vivon. Sed la universo estas nur kruele, nerehaveble, monstre maljusta, do anstataŭe ŝi trovis sin forĵetita el hejmo, blokita en tute-knaba loĝlernejo kun kunloĝantino, kiun ŝi malamas, malbenita per abomena tondado kaj portanta vestojn, kiuj, sincere, ŝi ne vidiĝus morta en.
Kaj la sola afero pli malbona ol ŝia nuna situacio estas tiu, en kiu ŝi estos, se iu iam rimarkos, ke ŝi estas fakte knabino. Ĉio malĝustas! Ĉio! Precipe la fakto, ke, kvankam ŝi estas ĉirkaŭita de mirinde belaj uloj, ŝiaj am-ŝancoj estas malpli ol nul. Sed kun la vivo tiel komplika, io certe donos. Fakte ĝi nur faris. Diable.
